Tekst nawiązuje do postawy leżącej, opisanej na stronie http://www.strzelnica.hg.pl/109postkar.htm:
"Strzelec może leżeć na podłożu stanowiska strzeleckiego lub na macie strzeleckiej. Może także użyć maty strzeleckiej jako oparcia dla łokci. Ciało strzelca spoczywa na stanowisku strzeleckim głową w kierunku tarczy. Karabin musi być podtrzymywany przez obie ręce i tylko jedno ramię (bark). Podczas celowania policzek może być oparty o kolbę karabinu. Karabin może być podtrzymywany za pomocą pasa, ale łoże kolby za lewą dłonią ani żadna inna część karabinu nie może opierać się o pas lub jego dodatki. Karabin nie może dotykać, ani opierać się w żadnym innym punkcie, jakiegokolwiek innego przedmiotu. Oba przedramiona i rękawy kurtki strzeleckiej poniżej łokci, muszą być w sposób widoczny uniesione ponad powierzchnię stanowiska strzeleckiego. Lewe przedramię strzelca, podtrzymywane pasem, musi tworzyć z płaszczyzną poziomą kąt, mierzony od osi przedramienia, nie mniejszy niż 30 stopni."

Po położeniu się w taki sposób jak to opisano na wymienionej wyżej stronie, składamy się do strzału, wycelowujemy, a następnie rozluźniamy wszystkie mięśnie i patrzymy gdzie wędruje nam lufa. Jeśli nie leży nam się wygodnie, a lufa idzie do góry lub w dół to zmieniamy kąt rozwarcia lewej ręki zmieniając długość pasa ramieniowego i przestawiamy ruchomą stopkę w odpowiednie miejsce. Stabilizację postawy osiągamy poprzez właściwe rozstawienie łokci i kąt rozwarcia lewej ręki oraz rozstawienie nóg i ustawienie stóp. Rozstawienie łokci i kąt rozwarcia lewej ręki są cechami indywidualnym i trzeba sobie po prostu to eksperymentalnie ustalić. Nogi powinny być rozstawione nieco szerzej niż szerokość barków, przy rozluźnionych nogach obie stopy powinny być zwrócone do podłoża wewnętrznymi stronami. Nie wolno trzymać stóp byle jak, na palcach, albo odruchowo nimi kiwać. Ciało powinno być ułożone do linii strzału pod kątem około 15 stopni. Inne sprawy na które należy zwracać uwagę:
- pas ramieniowy powinien być na tyle krótki, by ręka wchodziła pod niego dość ciasno
- mocowanie pasa ramieniowego do łoża karabinku powinno być w takim miejscu, by stopka wchodziła ciasno pod ramię.
Postawa najstabilniejsza to ta, w której leży nam się najwygodniej.
Teraz dopiero zaczyna się proces właściwego celowania.

Wycelowanie zgrubne
Celujemy zmieniając głównie położenie bioder. Jeśli lufa mierzy ponad cel - przesuwamy biodra do przodu nie odrywając łokci od podłoża, jeśli pod cel, to biodra do tyłu. Jeśli lufa mierzy w prawo od celu-przesuwamy biodra w prawo, jeśli mierzy w lewo, to biodra w lewo, nie odrywając łokci. Ponownie mierzymy i obserwujemy gdzie przesuwa nam się lufa Przesuwając biodra uzyskujemy zgrubne wycelowanie przyrządów w tarczę, z reguły można osiągnąć tym sposobem wycelowanie w "8" na 50m.

Wycelowanie dokładne
Jeśli przyrządy schodzą nam delikatnie z punktu w lewo lub w prawo to dokładne ustawienie ich w punkt osiągamy poprzez mniejsze lub większe kiwnięcie lufą w stronę przeciwną. Tym sposobem osiągamy rozluźnienie z żądanej strony materiału na rękawach, który jest napięty przy przyjęciu postawy i w skutkach osiągamy delikatne przesunięcie lufy w bok. Ważne żeby strzelać w kurtce z nierozciągliwego materiału. Lub drugi sposób - minimalnie przesuwamy prawy łokieć w lewo lub prawo.
Jeśli przyrządy schodzą nam z punktu minimalnie w górę lub w dół to:
delikatnie przesuwamy biodra do przodu lub do tyłu lub lekko przesuwamy lewy łokieć do przodu lub do tyłu w zależności od potrzeb.
Minimalne przesunięcie przyrządów osiągamy zmieniając napięcie skóry policzka "przyklejonego" do baki lub minimalną zmianę stopnia wydechu.
Strzał wykonujemy na ¹/₄ do ¹/₃ wydechu. Przy takim stopniu wydechu reakcja serca na zatrzymanie oddechu jest dość łagodna i opóźniona, co daje czas na oddanie celnego strzału.

Numer z tętnem polega na tym że lufa zaczyna nam minimalnie skakać w rytm bicia serca. Tętno przenosi się z ramienia poprzez pasek, z dłoni poprzez łoże i z głowy poprzez przyłożony do baki policzek. Jedynym sposobem na to zjawisko jest gruba kurtka, gruba rękawica na lewą rękę i miękka nakładka na bakę.
Nie należy strzelać ze zmrużonym lewym okiem, tylko stosować przesłonkę przed okiem. Zmrużenie lewego oka powoduje minimalne drgania mięśni pod prawym okiem, co przenosi się na kolbę.

Regulacja spustu powinna być najczulsza z możliwych. Karabinek nie powinien strzelać sam, ale jeśli ma dobre urządzenie spustowe to strzela na pomyślenie o strzale, kiedy jeszcze świadomie nie ruszy się palcem. Jest jakaś taka minimalna reakcja mięśni przygotowujących się do wykonania ruchu, która wyzwala strzał. Trzeba się też nauczyć ruszać tylko połówką palca wskazującego bez napinania reszty dłoni.

Ładowanie karabinka
Jeśli to tylko możliwe ze względu na konstrukcję portu ładowania, to w trakcie oddawania serii strzałów. należy ładować karabinek bez zmieniania pozycji i odrywania łokci. Robi się to w ten sposób, że kolbę przesuwa się nad prawe ramię, amunicję trzeba mieć ułożoną w zasięgu ręki, tak by móc sięgnąć po nią również bez oderwania łokcia i wkłada się ją " na ślepo, na wyczucie", zamyka zamek i przesuwa kolbę na ramię. Po takim załadowaniu z reguły potrzebne jest lekkie kiwnięcie lufą, by przyrządy ustawiły się w punkt.
I to wszystko co wiem na ten temat. Trochę przydługo, ale mam nadzieję że się komuś przyda.

---

Opis: Gruby
Bardzo dziękujemy za udostępnienie materiału
W tekście wykorzystaliśmy fragment tekstu ze strony http://www.strzelnica.hg.pl/109postkar.htm, do którego tekst kolegi Grubego odnosił się bezpośrednio.