Cały opis dotyczy strzelania z PCP. Nie mam doświadczenia w strzelaniu ze sprężyny, w której miejsce chwytu podobno decyduje o punkcie trafienia, w PCP to zjawisko nie występuje. Leworęczni muszą zamienić w tekście kierunki lewo na prawo i odwrotnie gdyż opis jest dla praworęcznych.

W literaturze można się spotkać z dwoma rodzajami postawy klęczącej:
- postawa sportowa charakteryzująca się położeniem środka ciężkości nad piętą prawej nogi oraz kątem pomiędzy udami zdecydowanie mniejszym od kąta prostego
- postawa wojskowa charakteryzująca się położeniem środka ciężkości przesuniętym bardziej do przodu w stosunku do postawy sportowej i prawie prostym kątem pomiędzy udami z możliwymi odchyłkami nawet do kąta rozwartego.

Zajęcie postawy klęczącej
Klękamy na prawym kolanie, udo lewej nogi ustawiamy tak by karabinek na dystansie 20m celował około 1m z lewej strony celu, udo prawej nogi pod kątem nieco mniejszym od kąta prostego w stosunku do uda lewego. Kąt pod lewym kolanem prosty lub lekko rozwarty, lewa stopa skręcona palcami w prawo o kąt 15 do 30 st.



Piętę prawej stopy podkładamy pod lewy pośladek opierając ją z boku o kość lewego stawu biodrowego od strony wcięcia między pośladkami. Stopa powinna być pod kątem prostym w stosunku do podudzia patrząc z boku, a patrząc od tyłu przechylona piętą do przodu w stosunku do palców stopy. But musi mieć sztywną podeszwę, by bez bólu stopy i palców można było swobodnie siedzieć na pięcie. Dobre są buty do pieszej turystyki górskiej lub buty turystyczne do kolarstwa górskiego. Jedne i drugie mają doskonały do chodzenia po lesie, terenowy bieżnik i bardzo sztywne podeszwy. Siadamy zdecydowanie, całym ciężarem na bucie.



Lewą rękę opieramy miejscem tak mniej więcej 3 cm powyżej łokcia o dołek z prawej strony kolana
Lewą dłonią trzymamy chwyt palcami 3,4 i 5, drugi na spuście, kciuk albo pomaga trzymać chwyt, albo spoczywa swobodnie w tzw. chwycie angielskim. Prawe ramie opuszczone swobodnie, łokciem w dół. Należy wyćwiczyć trzymanie chwytu bez napinania mięśni przedramienia, ramienia i zaczepu przyramieniowego mięśnia piersiowego, tak by ręka wisiała swobodnie uczepiona palcami na chwycie.

Przykładamy oko do lunety i patrzymy:
-lufa za wysoko lub za nisko- przesuwamy dłoń na łożu, jeśli to nie wystarczy, to zmieniamy miejsce oparcia ramienia o kolano przesuwając łokieć bardziej do przodu lub do tyłu. W ostateczności można zmienić miejsce oparcia stopki o prawe ramię.
- lufa mierzy w lewo lub w prawo od celu – przestawiamy nieco lewą stopę w lewo lub w prawo kolano prawej nogi przestawiamy tak by w dalszy ciągu mieć kąt między udami nieco mniejszy od 90 st.
Jesteśmy złożeni do strzału i zaczynamy rozluźniać mięśnie całego ciała z wyjątkiem bicepsa lewej ręki który podtrzymuje karabinek, chyba że strzelamy z paska, to i biceps rozluźniamy. Robimy 3 wydechu i patrzymy gdzie poszła lufa. Poszła w górę, kompensujemy to przesuwając lewą dłoń do przodu na łożu.
Robimy kilka oddechów, rozluźniamy mięśnie, robimy 3 wydechu do strzału i zauważamy, że lufa odjeżdża nam w prawo. Nie należy tego poprawiać ciągnąc łoże lewą ręką na cel, ani nie należy obracać całej sylwetki w lewo, bo nic to nie da. Odjeżdżanie lufy w prawo jest powodowane złym położeniem środka ciężkości karabinka w stosunku do punktu podparcia lewej ręki o lewą nogę. Karabinek musi znajdować się w płaszczyźnie pionowej nad tym punktem, a nawet nieco z lewej strony w celu skompensowania ciężaru prawej ręki wiszącej na chwycie. Przesunięcie karabinka nad łokieć realizujemy poprzez przechylenie całego tułowia w lewo (z takim skręceniem kręgosłupa w literę S), z jednoczesnym niewielkim przechyleniem lewego kolana w prawo (zdjęcia poniżej). Z reguły równocześnie konieczne jest przestawienie prawego kolana nieco do przodu, bo zaczyna ciągnąć sylwetkę w prawo. Karabinek, łokieć, kolano, pięta lewej nogi w jednej płaszczyźnie pionowej.

Nieprawidłowa postawa. Tułów przechylony w prawo. Karabinek po prawej stronie kolana

Prawidłowa postawa. Karabinek, kolano, stopa w jednej płaszczyźnie.

Składamy się do strzału i okazuje się, że lufa tańczy nam dookoła celu. Moim zdaniem jest to efekt położenia środka ciężkości ciała zbyt daleko z tyłu. Należy go przenieść nieco do przodu poprzez podania tułowia razem z biodrami do przodu. Nie odrywamy lewej stopy, prawego kolana i palców prawej stopy od podłoża. Zginamy lewe kolano tak by przesunęło się nieco do przodu, a prawą stopę, na której siedzimy przechylamy, tak by pięta przesunęła się bardziej do przodu w stosunku do palców. Przesunięcie lufy w pionie kompensujemy głębokością wydechu, a jeśli to nie wystarczy, to zmieniamy miejsce chwytu łoża lewą ręką.

Opis dotyczy przyjęcia postawy modelowej. W terenie różnie bywa z możliwością przyjęcia pełnej postawy. Najważniejsze jednak są:
- wygodny siad na bucie prawej nogi (daje ogólną stabilność)
- wstępne wymierzenie postawy 1m w lewo od celu (ułatwia przyjęcie prawidłowej postawy)
- trzymanie środka ciężkości karabinka w jednej płaszczyźnie pionowej z łokciem lewej ręki, kolanem lewej nogi i piętą lewej stopy (przeciwdziała uciekaniu lufy w prawo od celu).

Opisem tym nie uzurpuję sobie bynajmniej miana "znajcy". Opisałem to co w moim przypadku dało jakieś pozytywne efekty. Kto ma ochotę, niech spróbuje. Kto ma inne doświadczenia niech się nimi podzieli.

---

Tekst i zdjęcia - Gruby
Dziękujemy za udostępnienie materiału