dopisek autora:

Co do pytań o gatunek drewna, to jest to jak najbardziej BUK! Nasz rodzimy, polsku buk. Z tego powodu, że był bejcowany wygląda jak cos innego, w dodatku uwidoczniły się bardzo ciekawe słoje, które na surowej desce były proste, a tu niespodzianka!
Mam jeszcze spory kawałek, na jedną osadę na pewno starczy...

Podobieństwo... Hmmm… Rzekłbym, że jest BARDZO PODOBNY do Merlina, ponieważ był na nim wzorowany!  Od samego początku ten kształt budził we mnie jakieś dziwne emocje, a że oryginał jest trochę poza moim zasięgiem, postanowiłem mieć choćby namiastkę jego kształtu. Co ciekawe, Merlina nigdy nie miałem w rękach! Ba, nawet go nie widziałem!!! Całą swoja wiedzę zawdzięczam nielicznym fotkom z forum, oraz zdjęciom z Mjegomać.pl. Na podstawie zdjęcia wyciąłem w styropianie kształt kolby (widziany z boku). Zgrubny kształt kolby odwzorowałem na podstawie kilku innych fotek. Detale powstały metodą prób i błędów, lub "dopasowania" do reszty... Wszystkie kluczowe wielkości wpływające na ergonomię, przetestowałem w styropianie. Efekt, jak widać na zdjęciach...

Całość pokryta olejem tungowym, według zaleceń RadkaCh. Podesłał mi link do angielskiej strony o osadach do broni, gdzie dokładnie wyczytałem co i jak robić. Teraz niestety ta strona jest płatna! 


Czy zajmę się tym komercyjnie? Jakby to powiedzieć... Po pierwsze, to się nie opłaca. Ręczna robota zajmuje całe wieki i żeby to zrównoważyć, to cena byłaby wysoka... Po drugie, to po "dokonaniu się dzieła" czuje się pewną więź z kolbą, która przestaje być przedmiotem. Staje się częścią siebie i choćby dlatego ciężko się z nią rozstać. A po trzecie, i chyba najważniejsze, sam doskonale wiesz, czego oczekujesz. Jak coś nie wyjdzie, pretensje możesz mieć tylko do samego siebie.

Pierwsze wrażenia ze strzelania można określić jednym słowem: PORAŻKA!!! 
Co z tego, ze kolba jest piękna i składna skoro w nic się nie da trafić?! 
Popełniłem „drobny” błąd, mianowicie, projekt zakładał lunetę o obiektywie 56mm, na wysokim montażu. W trakcie została zmieniona na Falcon Merlina a potem na Menace. Obie z obiektywem 42mm i średnim montażu. Skutek jest taki, ze baka jest za wysoka i trafienie w oś optyczną lunety jest dla mnie bardzo ciężkie, kilka osób w ogóle nic nie widziało… Co prawda w znaczący sposób zmniejsza to wpływ błędu paralaksy na strzelanie, ale trochę męczy. Kolejny feler, to jak to ktoś powiedział: „za mała dziura”!  Oczywiście mój mieści się w nią idealnie, w bardzo wygodnej pozycje. Jednak koledzy mieli problemy z wciśnięciem kciuka w thumbhole’a.
Reszta spostrzeżeń jest już (prawie) na plus. Osada jest cholernie składna choć troszeczkę za bardzo ciąży na lufę. Karabinek teraz waży prawie 4kg, dokładnie 3,9kg, z czego kolba ze stopką całe 1,3kg. Jest przez to znacznie stabilniejszy i jakiś taki bardziej poważny. Wzrost masy zaowocował znacznym spadkiem kopa, choć może to i zasługa miękkiej stopki. Zaskoczeniem okazała się ostateczne faktura powierzchni. Świeci się jak psu ja### , choć można to jeszcze poprawić pastą polerską. Jest bardzo odporna na wodę i zarysowania, paznokciem nie da rady! W dotyku sprawia świetne wrażenie, jakby była pokryta cienką warstwą gumy, przez co bardzo pewnie się ją trzyma.
Na razie to tyle. Jak tylko się ociepli, wrzucę jakieś fotki ze strzelania.